زبان انگلیسی به عنوان زبان بین المللی در تمام دنیا دارای انواع مختلف مانند انگلیسی استرالیایی، کانادایی، نیوزیلندی، بریتانیایی و همچنین انگلیسی آمریکایی است. در میان تمام این گونه ها، انگلیسی بریتانیایی و انگلیسی آمریکایی جز معتبرترینها محسوب می شوند. لازم به ذکر است که همه گونه های انگلیسی رایج در سراسر جهان تنها کمی با یکدیگر تفاوت دارند. در این مقاله، انگلیسی آمریکایی و انگلیسی بریتانیایی از نظر تلفظ، دستور زبان، کلمات و املا مورد مقایسه قرار خواهند گرفت.
به زبان آموزان، به عنوان افرادی که زبان اولشان انگلیسی نیست، به شدت توصیه می شود که یکی از دو گونه معتبر زبان انگلیسی، یعنی آمریکایی یا بریتانیایی را برگزینند و در انتخابشان ثابت قدم بمانند.
وقتی صحبت از تلفظ به میان می آید، آمریکایی ها (همچنین کانادایی ها) تمایل دارند کلمات را با سهولت بیشتری تلفظ کنند. با بررسی دقیق تر درمی یابیم، بیشتر کانادایی ها و آمریکایی ها صدای صامت/r/ را که پس از مصوت ها در کلماتی مانند mother, car, better و غیره می آید، به وضوح تلفظ می کنند، در حالی که در انگلیسی بریتانیایی این صامت (consonant) تلفظ نمیشود. این پدیده از نظر آواشناسی “Elision” نامیده می شود.
برخی از تفاوت های بین انگلیسی آمریکایی و انگلیس بریتانیایی ریشه در ریتم کلمات دارد. انگلیسی زبانان بریتیش اغلب یک هجا را در کلماتی مانند secretary حذف می کنند، گویی این کلمه به صورت secretry نوشته می شود، در حالی که آمریکایی ها تمام هجاها را تلفظ می کنند. با این حال، مواردی نیز وجود دارد که به طور کامل معکوس این اتفاق در آنها می افتد، مانند specialty. آمریکایی ها این کلمه را با سه هجا تلفظ می کنند (spe-cial-ty)، در حالی که بریتیش زبان ها آن را با پنج هجا (spe-ci-al-i-ty) تلفظ می کنند.
از لحاظ دستور زبان ، تفاوتهای ظریفی بین این دو نوع انگلیسی وجود دارد. به عنوان مثال، در زمینه جمع بستن کلمات (ساخت اسم های جمع)، در انگلیسی آمریکایی، اسامی جمع مثلا group و government به عنوان یک واحد در نظر گرفته می شوند. در حالی که، در انگلیسی بریتانیایی، این اسامی به صورت جمع در نظر گرفته می شود و طبیعتاً به همراه فعل جمع می آید. (به عنوان مثال، The government are…). همچنین، در رابطه با استفاده از “زمان حال کامل”( present perfect tense) ، باید ذکر کرد که در انگلیسی بریتانیایی، این زمان برای بیان عملی به کار می رود که در گذشته نزدیک رخ داده است و اثر آن در لحظه ای که در حال صحبت هستیم باقی است. به عنوان مثال:
I’ve lost my wallet. Could you please help me to find it?
در حالی که در انگلیسی آمریکایی، همان جمله با همین معنا را می توان به زمان گذشته ساده بیان شود. به این صورت:
I lost my wallet. Could you please help me to find it?
به علاوه برخی انگلیسی زبانان بریتانیایی صدای /h/ را که در ابتدای کلماتی مانند “he” یا “his” می آید تلفظ نمی کنند گویی این کلمات “ee” یا “is” نوشته می شوند.
یکی دیگر از تفاوتهای دستوری بین این دو گونه از زبان انگلیسی روش نشان دادن مالکیت است. در انگلیسی بریتانیایی، هر دو عبارت “have” و “have got” با هم برابر فرض میشوند و به یک میزان بکار می روند. مانند:
I’ve got a motorcycle.
I have a motorcycle.
اما در انگلیسی آمریکایی استفاده از have got برای نشان دادن مالکیت آنقدرها معمول نیست.
همچنین در انگلیسی بریتانیایی فعل سببی help به همراه حرف اضافه to می آید. مانند این جمله:
The teacher helped the students to understand the problem.
اما در انگلیسی آمریکایی این حرف اضافه معمولا حذف می شود:
The teacher helped the students understand the problem.
در انگلیسی آمریکایی، اسم مفعول (past participle) فعل get معمولا gotten، اما در انگلیسی بریتانیایی got است:
Alice has gotten good marks in her exams. (American English)
Betty has got good marks in her exams. (British English)
از نظر کاربرد معمول حروف اضافه در انگلیسی نیز تفاوتهای ظریفی بین این دو گونه زبان وجود دارد.
