فایل صوتی این مقاله 
سلام به همه دوستان.
امروز با شما قرار درباره یکی از مهم ترین موضوعات برای کسب مهارت و پیشرفت صحبت کنیم. همه ی ما عاشق مسلط شدن به مهارتی هستیم. این مهارت میتونه زبان انگلیسی باشه، میتونه یه ورزش باشه و می تونه هر چیز دیگه ای باشه.
معمولا وقتی چیزی رو شروع می کنید، خیلی سریع پیشرفت می کنید بعد به سطوح متوسط می رسید یکم به مشکل می خورید، چرا که پیشرفتتون کند تر میشه و وقتی به سطح پیشرفته رسیدید واقعاً پیشرفت دشوار تر میشه.
ولی مشکلمون از کجا میتونه باشه؟
امروز تو این مقاله به این موضوع می پردازیم که چجوری تو هر سطحی تمرین کنیم که با بالاترین بازده ممکن پیشرفت کنیم.
دو حوزه ی متفاوت در زندگی
ما در زندگی یا داریم یاد می گیریم یا داریم اجرا می کنیم. مثلا تو زبان انگلیسی وقتی به زبان گوش بدید و لغات یاد بگیرید در حال یادگیری هستید و وقتی صحبت کنید یا چیزی بنویسید در حال اجرای انگلیسی هستید.
اول از همه نیازه که این دو موضوع رو کاملا از هم مجزا کنیم. باید بدونیم هدف، فعالیت و تمرکز هر کدوم بر روی چی هستش. به مقایسه زیر توجه کنید که متوجه منظورم بشید:
حوزه یادگیری
هدف: پیشرفت در یک مهارت
فعالیت هایی که در این حوزه انجام میدیم: شامل فعالیت هایی می شن که برای هدفمون یعنی پیشرفت کردن برنامه ریزی شده باشند.
تمرکز در این حوزه: بر روی مهارت هاییه که هنوز به تسلطشون نرسیدیم. که در نتیجه می دونیم قرار هستش اشتباه کنیم و ازشون یاد بگیریم.
حوزه اجرایی
هدف: بهترین عملکرد رو داشتن
فعالیت هایی که در این حوزه انجام میدیم: شامل همه چیزهایی که یاد گرفتیم و میتونیم برای هدف این حوزه مورد اجرا قرار بدیم.
تمرکز این حوزه: بر روی اشتباه نکردنه و تمام تلاشمون رو می کنیم که عملکردمون عالی باشه.
هر جفت این حوزه ها، جزئی از زندگی ما هستند ولی برای داشتن عملکردی بهتر و پیشرفت، نیازه که این دو رو از هم جدا کنیم. تا هدف، فعالیت و تمرکز لازم رو برای هر کدوم رو، جدا در نظر بگیریم.
دلیل اینکه ما ساعت ها تلاش می کنیم و انرژی زیادی مصرف می کنیم ولی نتیجه نمیگیریم اینه که ما زیادی بر حوزه اجرایی تمرکز داریم. دوست داریم عالی انگلیسی صحبت کنیم، اشتباه نکنیم، از بهترین واژگان استفاده کنیم و هزاران مورد دیگه که خودتون بهتر از من می دونید. ولی باید در نظر داشته باشیم که این تمرکز بیش از حد بر روی حوزه اجرایی ، در دراز مدت روی عملکرد ما نیز تاثیر منفی خواهند گذاشت.
حوزه یادگیری
دماستیس، بزرگ ترین سخنران و وکیل در یونان باستان بود. ایشون برای اینکه بهتر بشن، بیشتر بر روی حوزه یادگیری متمرکز بودند تا حوزه اجرایی. ایشون برای موفقیت، درسته که ساعت هایی رو به مطالعه و گوش دادن به اساتیدشون اختصاص دادند ولی به مهارت یه وکیل حرفه ای یعنی «متقاعد کردن» نیاز داشتند. پس شروع به یادگیری سخنرانی حرفه ای کردند.
این شروع شامل نکات ریزی مثل ترک عادت بدشون یعنی بالا بردن مکرر شونه ها هم میشد. ایشون برای داشتن ارائه ای بهتر جلوی آیینه تمرین می کردند و بالای سقف شمشیری آویزون کرده بودند که اگه شونشون رو بالا بیارند با اصابت شمشیر دردشون بگیره.
ایشون مشکلی دیگه هم داشتند که نوک زبونی صحبت می کردند، پس تمرین کردند تا سخنرانیاشون رو شفاف تر ارائه بدند مثلا تو دهنشون موقع صحبت کردن سنگ قرار می دادند…
تو زیرزمین تمرین می کردند تا کسی مزاحمشون نشه و صد البته از اونجایی که دادگاه محیطی شلوغه کنار اقیانوس هم تمرین سخرانی می کردند.
دماستیس کاری رو انجام می داد که بهش می گن تمرین آگاهانه که یعنی توانایی هامون رو به جزئیات تقسیم کنیم و بدونیم چه زیر مجموعه هایی رو می خوایم ارتقا بدیم مثل پایین دادن شونه های مزاحم…
برای بهتر شدن نیاز دارید از محدوده راحتیتون خارج بشید. هر چه بیشتر تمرین کنید و بیشتر بازخورد دریافت کنید، می تونید تبدیل به مربی ای برای خودتون بشید.
تحقیقات نشون میدن بعد از چند سال اولیه در شغلتون، پیشرفت کاملا خنثی میشه و دیگه رخ نمیده. این تحقیقات در تمام مشاغل مثله معلمی، داروسازی، درمان و… یکسان هستند.
وقتی احساس کنیم که در کاری خوب و قابل قبولیم دیگه به دنبال یادگیری نمیریم و فقط کارمون رو راه می ندازیم.
بهترین فروشنده ها حداقل هفته ای یک بار رو صرف بهتر شدن می کنند، مطلب می خونند تا آگاهیشون رو افزایش بدند، با همکارها و حرفه ای ها مشورت می کنند، استراتژی های مختلف رو امتحان می کنند و بازخورد دریافت می کنند.
بهترین شطرنج باز ها زمان اصلی تمرینشون رو به بازی شطرنج اختصاص نمی دن بلکه اکثر زمان در اختیارشون رو صرف آنالیز کردن و شناسایی استراتژی های اساتید بزرگ می کنند.
خیلی از ماها ساعت ها پشت کامپیوتر در حال تایپ کردن هستیم بدون اینکه سرعت تایپمون بالا بره. حالا یه پیشنهاد، از این به 20 یا 30 دقیقه در روز سعی کنید 10 تا 20 درصد از حالت عادی سریع تر تایپ کنید. نتیجه فوق العاده خواهد بود.
البته حوزه اجرایی هم از اهمیت بالایی برخورداره. مثلا شما اگه قصد جراحی شدن داشته باشید به سراغ دکتری میرید عملکرد خوبی داشته باشه. نمیرید بگید که دکتر راحت باش امروز روز یادگیریه شماست. برای شما عملکرد تو اون شرایط اهمیت بالایی برخورداره.
ولی حتی تو حوزه اجرایی هم میشه اشتباهات رو پیدا کرد و به حوزه یادگیری برگشت تا بهتر شد.
حوزه اجرایی باید از حوزه یادگیری جدا بشه
کنسرت های بیانسه یه روندی رو همیشه پیش می گیرند. کنسرت اجرا میشه ( که حوزه اجرایی محسوب میشه). بعد از پایان کنسرت بیانسه افرادی رو داره که ویدئو های کنسرت رو بررسی می کنند، عملکرد رقاص ها، بیانسه، خوندنش و… رو مورد بررسی قرار میدند و روز بعد به همه افراد برگه ای از بازخورد ها داده میشه تا در کنسرت بعدی عملکرد بهتری داشته باشند.
چجوری در حوزه یادگیری پیشرفت کنیم؟
1.باور داشته باشید که پیشرفت می کنید: در وهله اول باید به پیشرفت خودتون ایمان داشته باشید. باید بدونید که پیشرفت می کنید. اگه قبول نکنید یا بگید نمیشه و واستید یه گوشه فاز منفی بردارید، فایده ای نخواهد داشت. پس در وهله اول باور و نگرشتون رو مثبت کنید. به این باور ذهنیت رشدی یا Growth mindset میگن.
2.بخواید که پیشرفت کنید: برای پیشرفت باید خواست. چرا که پیشرفت مستلزم تلاش و زمان زیادی هستش.
3.توانایی ایده پردازی داشته باشید: باید بدونید که چجوری می خواید پیشرفت کنید، باید بدونید برای پیشرفت چکار کنید، چه برنامه ای بریزید، از چه راهی برید که این خودش نیاز داره که ایده ساز باشید و مطالعه داشته باشید.
4.باید در شرایطی کم فشار قرار بگیرید: باید بدونید که برای یادگیری نیازه که اشتباه کنید. صحبت از کم فشار بودن به میان اومد چرا که نباید عواقب اشتباهتون عذاب آور باشند. مثلا یه بند باز رو در نظر بگیرید. بار اول محال ممکنه که یه تکنیک جدید رو بر روی یه طناب بدون اشتباه کردن انجام بده. برای کم کردن این فشار نیازه که زیر طناب از تور یا جسمی نرم استفاده کنه که اگه افتاد براش خطری ایجاد نکنه.
در زمان تمرین باید شرایط کم فشار ایجاد کرد چرا که زندگی پر از فشار و سختیه. عقیده ها به این شکله که مدارس محلی برای یادگیریه و دانش آموز به اونجا میره که چیز جدیدی یاد بگیره، و به هیچ وجه به امتحانات فکر نکنه. آیا همچین چیزی در مدارس وجود داره؟ مشخصه که نه. تمام تمرکز بر روی امتحاناته و این باعث میشه که دانش آموز دائماً استرس داشته باشه که به خاطر اشتباهاتشون ضعیف خطاب نشن، و مشخصاً بابت این موضوع برای یادگیری خطر نخواهند کرد.
نمرات، اعداد، کلمات، معلم ها، والدین به جای بازخورد دادن و کمک کردن باعث میشن که مدرسه به جای فعالیت در حوزه یادگیری به حوزه اجرایی تبدیل بشه.
ما برای یادگیری نیاز داریم که با خودمون رو راست باشیم، بدونیم کی می خوایم یاد بگیریم و کی قصد اجرای کاری داریم. اگه قرار بر یادگیری باشه باید خودمون رو برای اشتباهات آماده کنیم و اگه قرار بر اجراست پس اشتباهاتمون رو کم کنیم.
اگر در شرایط پر فشار بودیم باید چه کار کنیم؟
-
میتونیم در این دریای پر از کوسه، جزیره های کوچیکی ایجاد کنیم. یه سری شرایط که به خودمون اجازه اشتباه کردن و یادگیری بدیم. مثلا اگه خیلی مشغله دارید از میزانشون کم کنید و با همکار یا کارشناسی درباره پیشرفت، مشورت کنید، کتاب بخونید، ویدئو های آموزشی ببینید و در دوره های آنلاین شرکت کنید.
-
اگر در حوزه اجرایی هستید سعی کنید بازخورد دریافت کنید و بعد اون کار رو بهتر انجام بدید. مثل کنسرت بیانسه. یکی دیگه از کارهایی که میشه انجام داد اینه که از اساتید حرفه ای تقلید کنید. نگاه کردن، بازتاب گرفتن و اصلاح خودش یعنی حوزه یادگیری.
-
اگر رهبر گروهی هستید فشار رو از روی سایرین کم کنید، ازشون بخواید که بهتون برای بهتر شدن کمک کنند، سوال بپرسید و باز خورد بگیرید. با این کار فشار محیط پایین میاد و به بقیه احساس امنیت بیشتر میدید. این موجب میشه که پیشرفت بهتری داشته باشید.
بیاید به این موضوع فکر کنید که چی میشه اگه به جای فقط و فقط انجام دهنده باشیم و انجام دهنده… وقتمون رو صرف جستجو، سوال کردن، گوش دادن، آزمایش کردن، بازتاب گرفتن، تلاش و تبدیل به اون چیزی که میخوایم « شدن » کنیم.
چی میشه اگه تلاشامون رو برای یادگیری بیشتر و پیشرفت صرف کنیم؟
چی میشه اگه جزایر و آب هایی با فشار کم تر در جامعه اطرافمون ایجاد بکنیم؟
چی میشه اگه با همه رک باشیم که کی به دنبال یادگیری هستیم و کی به دنبال اجرا کردن؟
پس بیاید تلاشمون رو تبدیل به نتیجه کنیم.
به امید پیشرفتی بی پایان.
موفق باشید.
بسیار عالی باتشکر 