هر دو فعل do و does و is و are افعال کمکی هستند و از آن‌ها می‌توانید برای سوالی کردن جملات استفاده کنید. اما افعال to be اگر به‌عنوان فعل اصلی استفاده شوند، برای سوالی کردن نیازی به فعل کمکی ندارند و خودشان نقش فعل اصلی و کمکی را بازی می‌کنند. در ادامه در مورد این افعال بیشتر بخوانید.
تفاوت Do و Be
بسیاری از زبان‌آموزان به‌خصوص در سطح‌های مبتدی و متوسط، برای استفاده‌ی درست از این فعل‌های کمکی دچار سردرگمی می‌شوند. برای اینکه دچار چنین مشکلی نشوید این قانون کلی را همیشه در نظر داشته باشید:
در زمان‌های حال ساده و گذشته‌ی ساده، از فعل do به عنوان فعل کمکی استفاده می‌کنیم در شرایطی که فعل اصلی جمله، فعل دیگری باشد. به مثال‌های زیر توجه کنید:
Do you think kids are cute?
آیا فکر می‌کنی بچه‌ها بامزه هستند؟
در این جمله، فعل اصلی think است و می‌خواهیم در مورد آن از کسی سوال کنیم. از فعل کمکی Do استفاده می‌کنیم.
Does she want to have kids some day?
آیا او می‌خواهد روزی بچه داشته باشد؟
در این جمله فعل اصلی، want است و آن را در مورد سوم‌شخص مفرد می‌پرسیم. در نتیجه برای فعل کمکی از Does استفاده می‌کنیم.
Did you fight with your brother when you were younger?
آیا در بچگی با برادر خود دعوا می‌کردی؟
در این جمله هم فعل اصلی، fight و زمان آن گذشته است. در مورد اتفاقی در گذشته سوال می‌کنیم پس از فعل کمکی Did که گذشته‌ی to do است استفاده می‌کنیم.
در مقابل، در زمان‌های حال ساده و گذشته‌ی ساده، زمانی که فعل دیگری نداشته باشیم، از فعل be به عنوان فعل کمکی استفاده می‌کنیم. معمولا فعل be با کلمه‌هایی مثل صفت (adjective)، اسم (noun) یا عبارت حرف‌اضافه‌ای (prepositional phrase) می‌آید.
به این مثال‌ها توجه کنید تا تفاوت جمله‌ها را با جمله‌های بالا متوجه شوید:
Are these kids cute?
آیا این بچه‌ها بامزه هستند؟
در این جمله فعل اصلی Are است و هیچ فعل دیگری نداریم. در مورد یکی از ویژگی‌های بچه‌ها یعنی صفت آن‌ها سوال شده و چون بچه‌ها جمع بوده از حالت صرف‌شده‌ی فعل to be یعنی Are استفاده شده است.
Is he in trouble?
در این جمله فعل اصلی Is است. یعنی فعل to be که برای سوم‌شخص مفرد صرف شده است. در مورد یک عبارت حرف‌اضافه‌ای (in trouble) سوال پرسیده شده است.
Were they bad kids?
آیا آن‌ها بچه‌های بدی بودند؟
در این جمله فعل اصلی Were است. یعنی حالت صرف شده‌ی فعل to be که برای سوم شخص جمع و برای زمان گذشته، صرف شده است. در مورد bad kids سوال می‌کنیم که اینجا یک عبارت اسمی است.
حالا به متن کوتاه زیر دقت کنید که با توجه به موقعیت، برای سوال کردن در مورد یک نفر از فعل‌های کمکی do و be استفاده کرده است.
Do you know this man? Is he famous? What was his job? Does he still have the same job? Is he at an important ceremony?
آیا این مرد را می‌شناسی؟ آیا او مشهور است؟ شغل او چیست؟ آیا همان شغل قبلی را دارد؟ آیا در یک مهمانی مهم حضور دارد؟
چطور فعل مناسب را انتخاب کنیم؟
با توجه به نکته‌ای که گفتیم برای انتخاب کردن فعل کمکی مناسب، باید ابتدا فعل اصلی جمله را پیدا کنید. در قدم بعد باید مشخص کنید که آیا این فعل به شکل فعل کمکی استفاده شده یا فعل اصلی. گاهی اوقات خود فعل‌های کمکی هم به‌عنوان فعل اصلی استفاده می‌شوند. به مثال‌های زیر توجه کنید:
فعل Do به‌عنوان فعل کمکی
Do you work five days a week?
آیا ۵ روز در هفته کار می‌کنید؟
They don’t understand Japanese.
آن‌ها زبان ژاپنی بلد نیستند.
فعل Do به عنوان فعل کمکی در جمله‌های سوالی و منفی در زمان‌های حال ساده و گذشته‌ی ساده استفاده می‌شود.
فعل Do به عنوان فعل اصلی
She does her homework after school every day.
او هر روز بعد از مدرسه تکالیفش را انجام می‌دهد.
I do a lot of exercise on the weekend.
من در آخر هفته تمرین‌های ورزشی زیادی انجام می‌دهم.
فعل Do را به عنوان فعل اصلی می‌توانید در هر زمانی استفاده کنید.
فعل Be به عنوان فعل کمکی
She is working at the moment.
او در حال حاضر مشغول به کار است.
They have been studying for three hours.
سه ساعت است که مشغول مطالعه هستند.
فعل Be به عنوان فعل کمکی در زمان‌های استمراری مورد استفاده قرار می‌گیرد و با فعل ing دار همراه است.
فعل Be به عنوان فعل اصلی
I am a teacher.
من یک معلم هستم.
They will be in class tomorrow.
فردا سر کلاس خواهند بود.
برای سوالی کردن این جمله‌ها از همان فعل to be استفاده می‌شود.