سلام بر شما خواننده عزیز،محترم و دوست داشتنی
میرکمالی هستم،علی میرکمالی
در سفر به زنجان،بعد از صرف صبحانه،با پای پیاده درون بافت قدیمی شهر حرکت کردیم تا در فرصت محدودی که داشتیم بتوانیم تعدادی از دیدنی های زنجان را ببینیم.
یکی از این مکان ها “رختشورخانه زنجان” است که در فضای اینترنت،اطلاعات کامل و جامع و همچنین عکسهای زیادی از آن موجود است.
داستان از این قرار است که محله ای در زنجان به نام “بابا جامال چوقوری” یا «گودال باباجمال» وجود داشته که هرز آب های سطحی به آنجا می آمده است.مردم هم برای شستشوی لباس هایشان به آنجا می رفتند. در سال 1307 اولین شهردار وقت زنجان به نام"علی اکبر خان توفیقی"زمینی را در این منطقه می خرد و دستور ساخت رختشورخانه ای شبانه روزی،عمومی و رایگان را می دهد که البته فقط بانوان محترم اجازه ورود داشتند.
خوب با دیدن عکسهای زیبا در اینترنت و خواندن توضیحات جالب در ارتباط با این مکان،هر گردشگری وسوسه می شود که این مکان را ببیند.من هم در طول مسیر سعی کردم که توضیحاتی در مورد این مکان برای همسر و دخترم بازگو کنم که آنها را برای دیدن این مکان مشتاق تر کنم؛تا رنج پیاده روی را به جان بخرند!
اما وقتی به موزه رسیدیم و پس از پرداخت ورودی به داخل مجموعه رفتیم،من با فضایی مواجه شدم که توقع آن را نداشتم.از آن نور پردازی های زیبای توی عکسها خبری نبود،حتی آبی که درون جوی توی عکسها می بینید وجود نداشت!یک فضای غبار گرفته و دل مرده،یک اتمسفر مایوس کننده حاکم بود.
مجسمه آدم ها بود،بنای زیبای ساخته شده بود،سوژه گردشگر پسند بود اما به شکلی که شاید برای بازدید مخاطب بیست سال پیش می توانست جذاب باشد و البته همان طور باقی مانده بود،بدون هیچ گونه رسیدگی،بدون هیچ گونه نوآوری،بدون هیچ گونه خلاقیتی.
شاید افرادی در سن و سال من از دیدن این بنای تاریخی و شنیدن فکر خلاقانه و خیرخواهانه بانی آن به وجد بیایند اما برای کشاندن نسل جوان و امروزی به این مکان؛به نظرم خلاقیت های سمعی و بصری بیشتری نیاز است.
امثال فرزند من که امروزه حداقل از طریق اینترنت جاذبه های دیدنی سایر کشورها را می بینند،توقع و تصور بسیار بالاتری از فضای یک موزه دارند.
دیدن این فضا بهانه ای شد تا بیشتر به درون خودم بنگرم.نکند که من هم در بسیاری از کارها و رفتارهایم همچون این موزه،لازم باشد که با حفظ اصالت و ارزش ها به نوآوری و نوگرایی در روش و ظاهر روی بیاورم.
واقعیت این است که دقیقا همین طور است؛من اگر می خواهم که ارزش های کشورم،جامعه ام،خودم؛ باقی بمانند باید آنها را به نسل بعد منتقل کنم.برای ماندگار شدن این ارزش ها باید آنها را به راه و روش هایی متفاوت تر از سالها پیش ارائه دهم تا مورد قبول و پذیرش آدمیان این عصر قرار بگیرد.
به عبارتی باید پوینده باشم تا پاینده بشوم،همچون دوچرخه سواری که برای پایدار بودن وضعیتش باید همواره پویا و در حرکت باشد.
در یادگیری مهارت زبان هم به نظرم همین طور است،اگر ما سالها پیش از طریق یک متد و روش به یادگیری زبان پرداخته ایم،آیا هنوز هم باید به همان سبک و سیاق ادامه بدهیم؟اگر یک زمانی در مدرسه یا دانشگاه فقط چند کتاب معدود را برای آموزش زبان به ما معرفی کردند؛هنوز هم باید همان ها را بخوانیم؟اگر متد آموزش قدیم زبان بر اساس گرامر و امتحان بود،آیا هنوز هم مجبور هستیم آن روش ها را ادامه بدهیم؟
پیشنهاد می کنم اولین گوشی تلفنی که داشته اید را به خاطر بیاورید و با گوشی الانتان مقایسه کنید!
روش ها و متدهای یادگیری مهارت زبان هم همین قدر متفاوت تر و کارآمدتر شده است.امکانات و روش هایی که بسیار صحیح تر و هوشمندانه تر ما را یاری می دهند که این مهارت را کسب کنیم.
حیف است که از آنها استفاده نکنیم و مصر باشیم که همچنان با روش های قدیمی بخواهیم ادامه بدهیم.
**رمز بقای انسان،پویا بودن و پوینده بودن اوست؛تغییر اوست،پیشرفت اوست.**حیف این سرمایه عمرمان است که بدون پویندگی سپری شود.
به قول کلیم کاشانی که در “ساقی نامه” می فرماید:
موجیم که آسودگی ما عدم ماست
ما زنده از آنیم که آرام نگیریم
از شما خواننده عزیز سپاسگزارم که این متن را مطالعه کردید و بسیار خوشحال می شوم که با مشارکتتان در این بحث موجب آگاهی بیشتر من و دیگران شوید.
در ضمن دیروز مطلبی در ویرگول در ارتباط با یادگیری زبان منتشر کردم با عنوان:لطفا مراقب خشت اولتون باشید! که از شما دعوت می کنم با کلیک بر آن مطالعه اش بفرمایید.
فراموش نکنید،پویا شو،تا پایا شی
دوستدار شما
علی میرکمالی
چهارشنبه
بیستم اردیبهشت ماه یکهزار و چهارصد و دو
1402/2/20
