خاطره من:
یادمه یکی از دوره های ای جی هوگ رو داشتم میخوندم. دقیق داستانش رو یادم نیس. اما میدونم دوره new method of learning بود.
وقتی داستانش تموم شد حوصلم کمی سر رفت. یاد یه بخشی از کتاب «چگونه همانند یک بومی زبان انگلیسی صحبت کنیم» افتادم. یه تکنیک برای تقویت مهارت نوشتاری وجود داشت. تو اون تو درباره یه موضوعی در یه تایم محدود مقاله مینوشتی. نه صبر میکردی که فکر کنی، نه چیزی چک میکردی. سعی میکردی در اون تایم محدود مقالت رو تکمیل کنی. دلیلش هم این بود که میخواستی ذهن ناخودآگاهت رو درگیر کنی. چون ذهن آگاه ما خیلی کنده، اما ناخودآگاه فوق العاده سریعه. ما الان مکالمه می کنیم ذهن ناخودآگاهمون این عمل رو انجام میده نه آگاه. شما فکر میکنی حرف میزنی؟ حتی نوشتن، آیا وقتی میخوای چیزی بنویسی بهش فکر میکنی؟ همین الانی که این کپشن رو مینویسم هم به قواعد و لغاتی که میخوام بنویسم فکر نمیکنم…
خلاصه اینطوری شد که پیش خودم گفتم بیا همینو رو بازگو داستان امتحان کنیم. بازگو داستان اون موقع تنها موردی بود که من میتونستم برای تمرین مکالمه انجام بدم. سعی کنم از لغات داستان استفاده کنم تا فراموشم نشن. خلاصه یه تایمر برداشتم و ضبط کردم. فک کنم اولین داستان رو حدودا دو دقیقه طول دادم. (بار اول بود که داستان رو میشنیدم. واسه همین حفظ نبودمش، فقط سعیم این بود که هر چی یادم بود رو بگم). خلاصه داستان گفته شدم و حالا وقتش بود یه بار دیگه این کارو کنم. این بار سریع تر. دفعه دوم یک دقیقه و پنجاه. خیلی چسبید. چون این بار داستان رو بهتر یادم بود. یه بار دیگه! یک دقیقه و چهل و پنج… یه بار دیگه! یه دقیقه و چهل سه و…
اینطوری شد با اینکه من داستان رو زیاد هنوز گوش نداده بودم خیلی از لغات داخلش رو سریع یاد گرفتم. همون روز اول!
اونجا بود که فهمیدم این تکنیک چقدر میتونه کمک کننده و صد البته سرگرم کننده بود. من نگران زمان نبودم. اگه رکورد رو نمیشکوندم هم شاکی نمیشدم. میخندیدم و دوباره امتحان میکردم. شما هم یه ماه امتحانش کنید ببینیم چی میشه.
اسم این تکنیک رو چی بذاریم؟
