سلام دوستان. من خیلی وقته توی زبانشناس تاپیک ها رو دنبال می کنم و یکی از تاپیک هایی که زیاد بهش برخورد میکنم اینه که دنبال پارتنر می گردن. اولا پیدا کردن پارتنر کاری نداره. من از سراسر دنیا پارتنر دارم چه نیتو و چه غیر نیتیو از ژاپن و اوکراین و روسیه گرفته تا هند و بنگلادش و مجارستان و …
اونم نه از اپلیکیشن های مخصوص یادگیری زبان بلکه در اینستاگرام و … وگرنه اگر اپلیکیشن های مخصوص یادگیری زبان انگلیسی رو نصب میکردم که دیگه میترکوندم و هزاران پارتنر پیدا می کردم. فکر کنم بعضی ها تنبلی می کنن. بجای اینکه روی یادگیری زبان تمرکز کنن دنبال بهونه میگردن تا یادگیری رو به تعویق بندازن.
حالا گیرم در عصر دیجیتال و فضای مجازی زندگی نمی کنیم و به پارتنر دسترسی نداریم و در عصر حجر بسر میبریم بهترین پارتنر دیوار، در ، آینه، اصلا خودمون. نه احتیاج به تنظیم وقت داره نه اینترنت می خواد نه هیچی.
حالا یعده هم پارتنر پیدا می کنن میگن نمیدونیم درباره چی حرف بزنیم. اینم یه بهونه دیگه. شما که انگار کوه کندین و هفت خوان رستم رو گذشتی تا بقول خودت پارتنر پیدا کنی پس بچسب به پارتنرت. بهترین موضوعات برای حرف زدن اینه که ببینین نقطه مشترک، سرگرمی و هدف مشترک تون با دیگران چیه درموردش حرف بزنین. یه فیلم سینمایی دوساعته اگر هر دوتون یه فیلم مشترک تماشا کردین دوساعت که سهله ده ساعت درمورد یه فیلم دوساعته میشه حرف زد. حتما نباید داستان فیلم رو تعریف کنین. از هنرپیشه های فیلم بیوگرافی شون، ظاهر شون گریم شون، قدرت بازیگری شون و کارگردان، قصه، مکان فیلمبرداری و خیلی چیزای دیگه میتونین نظرتونو بگین. و اینکه حرف حرف میاره. وقتی یه چیزی مطرح میکنین خودبخود شاخ و برگ پیدا می کنه. من فیلم ماری آنتوانت ملکه فرانسه رو که گیوتین زده بودن دیده بودم اما دوست نیتیو من ندیده بود فقط شنیده بود فیلم خوبیه. ما 5 ساعت تمام درباره اش حرف زدیم. به تاریخ فرانسه رفتیم اینکه چی شد که انقلاب کردن و شاه و ملکه شونو اعدام کردن و … این درحالی بود که فقط من فیلم رو دیده بودم نه دوستم. پس بهونه ها رو بزارین کنار. از همین امروز یه یاعلی بگین و بریم که رفتیم.
هر روز صبح بیدار میشین به بهترین پارتنراتون یعنی خودتون در دیوار آینه و اشیا دوروبر تون سلام کنین و بگین زود میایین سراغشون و باهاشون حرف میزنین. اونم باصدای بلند تا زبون در دهان بچرخه و عضلات تولید اصوات انگلیسی تقویت بشه و هر روز بهتر بشین. یک روز رو هم از دست ندین. اسپیکینگ تلاش بیشتری نسبت به لسینینگ می طلبه. برای همینه که خیلی ها لسینینگ شون خوبه اما به اسپیکینگ که میرسن جا خالی میکنن. چون باید اکتیوتر باشن و انرژی بیشتری بزارن برای همین ذهن فرمان میده و گولشون میزنه تو که پارتنر نداری. چه فایده. بعدشم یه مدت طولانی تلف می کنن مثلا پارتنر پیدا کنن. وقتی هم پیدا کردن بازم ذهنِ تنبل میاد که گول بزنه و فرمان میده تو که چیزی برای گفتن نداری و این پروسه تمرین اسپیکینگ رو عقب و عقب تر میندازه
