سلام دوستان
امروز داشتم یک آهنگ گوش می دادم و به برخی از بخش های که متوجه نمی شدم دقت کردم و فهمیدم علت متوجه نشدن کلمات و برخی از بخش ها املا اونها بوده .
مثلاً معنی یک کلمه رو می دونم ولی چون املای سختی داره نمی تونم اون کلمه رو بین کلمات شبیه اون تشخیص بدم ویا وقتی اون کلمه رو می شنوم نمی تونم بفهمم معنیش چیه . و معمولا وقتی در لایتنر کلمه رو می بینم از نظر املایی برام آشنایی نداره ولی وقتی مثال اون رو نگاه می کنم درجا معنیش رو می گم .
من خودم وقتی آهنگ فارسی گوش می دم تو ذهنم انگار ناخودآگاه وقتی کلمه رو می شنوم نحوه نوشتاریش تو ذهنم می یاد و بهتر معنی اهنگ ها رو متوجه می شم
از نظر من علت فراموشی کلمات اینه. چون کلماتی که املای اونها رو کاملا بلدم هیچ وقت فراموش نمی کنم
حالا شما هم نظراتتون رو بگید که علت فراموشی کلمات انگلیسی تون چیه .
تا شاید بتونیم حلش کنیم .
به نظرم واژه ها برای بیاد ماندن نیازمند اتصال به روایت و تصویر و حس خاصی دارند. حتما شنیده اید می گویند کلمات را در جمله بیاموزید و سعی کنید در نوشته یا گفتگویی به کار ببرید. باید راهی بیابید که واژه ها را زندگی کنید. تا با بو و تصویر احساس بیامیزند و در خاطر جا خوش کنند.
تجسم املا کلمات بیش از اندازه انتزاعی به نظر میرسد و اساسا طبیعی نیست. در قدیم بسیاری بر زبان و کلمات مسلط بودند بی آنکه قادر به خواندن و نوشتن باشند.
درست همین دو هفته پیش از اطرافیانم پرسیدم اونا هم چنین تجربه‌ای دارن یا فقط من به چنین چیزی مبتلام؟!
من زمانی که موسیقی سنتی ایرانی گوش می‌دم به طور غیرارادی فرم نستعلیق کلمات از ذهنم می‌گذره.
به‌نظرتون می‌تونه نوعی وسواس فکری باشه؟
“طبیعی نیست” یعنی لازمه باهاش مقابله کنیم؟
به نظرم به جای مقابله بهتر باشد سعی کنیم آن را بشناسیم. مثلا ربط موسیقی سنتی و خط نستعلیق و دیوان اشعار که عموما خطاطی شده اند شاید سر نخی به دست دهد. ممکن است شما در گذشته شعری از حافظ را بارها از روی کتاب خوانده باشید و بعد در اثر موسیقایی به آن گوش داده باشید. شاید خودتان یا یکی از اطرافیان دستی در هنر خطاطی داشته و دارند و میدانیم بیشتر خطاطان اشعاری را که دوست دارند دستمایه کارشان قرار می دهند. به هر حال شما بهتر می توانید بیابید قضیه از چه قرار است. که این باز به حس و حالی ربط پیدا می کند و زندگی که شما از سر گذرانده اید.
بله متوجه اون سرنخ‌ها هستم
هم مستعد خوشنویسی‌ام و هم غالبا برای طراحی از فونت‌های گرافیکی که به نستعلیق شباهت دارن استفاده می‌کنم
سوالم در واقع این بودش که این مورد نشونه‌ای از یه اختلال فکریه یا صرفا یه ویژگی شخصیتی و ذهنیه
خودم هم گاهی نگران میشم که نکنه اونقدرا که از ظواهر امر برمیاد خوشایند نباشه و لازم باشه جدی بگیرمش
کامنت شما بیشتر منو به فکر فرو برد
پ.ن: افتخار آشنایی با شما رو داشتم جناب یکتا اما فرصتی پیش نیومده بود باهاتون مستقیما معاشرت کنم؛ باعث افتخارمه این هم‌کلامی
راستش صلاحیت اینکه بگویم این اختلال است یا چه را ندارم. اما شاید باید نگرانی تان بابت این موضوع را چاره کنید.
لطف دارید، ممنون