بیشترین مشکل من اینه که تو امتحانات کتبی آموزشگاه به نتیجه دلخواهم نمی رسم. معمولا نمراتم از ۸/۵ تا ۶/۵ متغیر بوده .بارم از ۹ نمره هست. نه اینکه نمره برام ملاک واونقدرها مهم باشه، ولی وقتی نمره دلخواهم نیست متاسفانه تا چند روز رو صحبت کردنم توکلاس تاثیر میگذاره و با خودم میگم نکنه من خوب صحبت نمیکنم که امتحانم خیلی خوب نمیشه.
آخرین امتحانمو بشدت کمبود وقت داشتم وهمین باعث نگرانیم شد و چند تا از تستهاییکه خوب بلدبودم و تو صحبتام درست بکار میبردم گرامر مربوطشو اشتباه زدم. کلا همیشه بلافاصله بعداز امتحان کتبی سریع متوجه اکثر اشتباهاتم میشم وتاسف میخورم که چرا چیزهاییکه بلدبودم رواشتباه زدم. تاحالا هم هیچ کس نتونسته تواین زمینه کمکی بهم بکنه. کوچکترین سروصدا یا موضوع غیر متعارفی سرجلسه تمرکز منو بهم میزنه.
نمیدونم این موضوع تاچه اندازه به سن ومشغول بودن فکر مربوط میشه. خوشبختانه ازنظر صحبت کردن توکلاس هروقت فرصت باشه ویا پرسش مشکلی ندارم. تو ریدینگ هم تکنیک های پیشنهادی شمارو کاملا قبول دارم وعمل کرده ونتیجه دیده ام.برای تقویت لیسنیگ هم درحال تلاش هستم اما ازامتحان کتبیم راضی نیستم وخیلی دلم میخواد تواین زمینه پیشرفت کنم باتوجه به اینکه کم کم باید خودمو واسه امتحانات سطوح بالاتر آماده کنم.
نگرانی شما کاملا به جا هست چون موضوع فکری شما امتحانه نه انگلیسی
شما میگید موقع مکالمه و ریدینگ و… مشکلی ندارید
اگه هدفتون انگلیسیه بیخیال کلاس شید چون به مرور زمان این استرس ها رو مکالمتون تاثیر منفی میزاره
ولی فرض میگیریم شما عاشق امتحانید (که همچین چیزی ممکن نیس)
در زمان امتحان سعی کنید جا حفظ کردن مطالب و تمرکز بر سوالاتش قدرت فرض کردن خودتونو فعال کنید فرض کنید با برگه قرار صحبت کنید نه امتحان بدید سعی کنید اونقدر تو انگلیسی خوب بشید ک امتحان از حالت امتحانیش خارج شه
براتون مثال میزنم فرض کنید شما امتحان ریاضی دارید دوتا راه دارید یکی کتابتون رو بردارید و مطالب رو حفظ کنید یا اونقدر مطالب ریاضی رو واسش وقت بزارید و بفهمید
اگه از روش اول استفاده کنید مطمئنأ اگه سوالا یکمی تغییر کنن شما به مشکل میخورید
ولی روش دوم چون شما به ریاضی تسلط دارید و هدفتون هم درک ریاضی بوده نه امتحانش، هر سوالی بزارن جلوتون شروع می کنید به حل کردنش
این ماجرا تو همه امتحانا صادقه
پس به جای تلاش برای امتحان بشینید خود انگلیسی رو یاد بگیرید و بهش مسلط شید
به جای استرس وارد کردن به خودتون بابت امتحان سعی کنید همیشه پر انرژی باشید و انرژی و صرف انگلیسی کنید نه امتحان
البته این ماجرا یکم وقت گیره و نیاز داره بیخیال ی چیزایی مثله کلاس رفتن بشید پس روش کار کنید
من ی زمانی کلاس میرفتم نمرم سه ترمم ۱۰۰ شد ولی نتیجش؟ هیچی
متاسفانه مدرسه و امتحان دادن به دانش آموز این حس رو القا میکنه که اشتباه بده. نمره پایین یعنی من اشتباه کردم بنابراین دانش آموز خوبی نیستم. کلاس زبان انگلیسی از همه بدتر هست. میترسیم اشتباه بکنیم و سر کلاس اصلا حرف نمیزنیم. یا همین مواردی که شما فرمودین. این موارد همه تاثیر منفی در یادگیری میذاره که بایستی این روحیه رو عوض کنیم و به قول آقا @YoKambiz بهتره خود زبان رو اصل کار قرار بدیم نه حواشی اون رو.
البته فکر کنم الان مدرسه ها از اون حالت نمره ای قدیم در اومده و توصیفی شده نمرات (عالی خوب متوسط و …) که این فکر کنم استرس روانی کمتری روی بچه های جدید ایجاد کنه ولی خوب دورانی که ما مدرسه میرفتیم تا حد زیادی قربانی این موضوع شدیم و هنوز هم گریبانگیر هست این قضیه. راه حلش هم این هست که اتفاقا تا جایی که میتونید اشتباه کنید نمره کم بگیرید و از این موضوع خوشحال باشید. چون اصل یادگیری هست نه نمره ی خوب
راستش خودم چندماهی میشه واسه کلاس رفتن تردید دارم خصوصاکه حس میکنم به جایی رسیده ام بتونم بدون کلاس رفتن پیشرفت کنم واینکه از یسری مسایل توکلاس راضی نیستم.درواقع همنیم که تاحالاتویه زمینه هایی جلورفتم وجلوتر همکلاسیهام هستم بیشترش تلاش وانگیزه وعلاقه ی خودم بوده.
امابرای کسی مثل من بااین همه فاصله اززمانیکه دانش آموزبوده ام برای شروع کلاس استارت خیلی خوبی بود برای یادآوری چیزهاییکه فراموش کرده بودم.هرچی باشه خودم معلم هستم.
شمادرست فهمیدیدکه استرس امتحان یه عامل بازدارنده شده برام چون نه میتونم بیخیال امتحان بشم ونه شایدبخاطر شرایط سنی وکاروزندگی میتونم مثل بچه های کم سنتر تمرکز خوبی واسش داشته باشم.
اعتقادتون نسبت به سن رو تغییر بدین چون افرادی هستن با سن بالا هنوز مشغول یادگیری زبان هستند مثله آقای کافمن
هیچوقت خودتون رو دسته کم نگیرید میدونم سنتون بالاست ولی میتونم حدس بزنم ک سنتون از کافمن پایین تره
کافمن الان پونزده زبان صحبت میکنه و داره بازم داره یاد میگیره
ماها ی بدی ای داریم ک خودمون رو با بقیه مقایسه می کنیم و تو پیدا کردن استعداد ذاتیمون کم میزاریم یا اگه پیدا کنیم بیخیالش میشیم
شاید نشأت گرفته از کودکی باشه که بعضیا به شوخی بهمون میگفتن تو هیچی نمیشی و رفته تو مغزمون نشسته (خودمو میگم )
واسه کمک پیشنهاد میکنم کتاب ای جی هوگ رو بخونید از لحاظ روانی بهتون کمک میکنه من در حال حاضر در حال ترجمش هستم ک کم کم به اپلیکیشن اضافه می کنم
به هر حال تو مسیرتون واستون آرزوی موفقیت میکنم و اگه کمکی نیاز داشتید میتونید روی ما حساب باز کنید.
)