می بی‌غش است دریاب وقتی خوش است بشتاب
سال دگر که دارد امّید نوبهاری
حافظ
سلام به دوستان تالار.
امیدوارم حال همگی خوب و خوش باشه. در این تاپیک قصد دارم به مناسبت فرارسیدن نوروز اشعاری زیبا از شاعران ایران زمین رو با شما عزیزان به اشتراک بذارم و خوشحال میشم که شما هم در این تاپیک مشارکت فرمایید.
فرارسیدن سال نو رو پیشاپیش تبریک میگم و برای همگی سالی سرشار از نیکی و خوشی رو آرزو میکنم. 
خوانش فریدون فرح اندوز:
خوانش محسن لیله کوهی:
کنون که در چمن آمد گُل از عَدَم به وجود
بنفشه در قدمِ او نهاد سر به سجودبنوش جامِ صبوحی به نالهٔ دَف و چنگ
ببوس غَبغَب ساقی به نغمهٔ نی و عودبه دورِ گُل منشین بی شراب و شاهد و چنگ
که همچو روزِ بقا هفته‌ای بُوَد معدودشد از خروجِ رِیاحین چو آسمان روشن-
زمین، به اخترِ میمون و طالعِ مسعودز دستِ شاهدِ نازک‌عِذار عیسی‌دَم
شراب نوش و رها کن حدیثِ عاد و ثمودجهان چو خُلدِ بَرین شد به دورِ سوسن و گل
ولی چه سود که در وِی نه ممکن است خُلُودچو گل سوار شَوَد بر هوا سلیمان‌وار
سحر که مرغ درآید به نغمهٔ داوود-به باغ، تازه کن آیینِ دینِ زردشتی (١)
کنون که لاله برافروخت آتشِ نمرودبخواه جامِ صَبوحی به یادِ آصفِ عهد
وزیرِ مُلکِ سلیمان، عمادِ دین، محمود (۲)بُوَد که مجلس حافظ به یمن تربیتش
هر آنچه می‌طلبد جمله باشدش موجود
توضیحات:
۱. آیین دین رزدشتی: اشاره به رسم و روش شراب نوشیدن زرتشتیان در گرداگرد آتش مقدس به هنگام عبادت.
۲. ملک سیلمان: خطه شیراز، سرزمین فارس.
عماد دین محمود: خواجه عمادالدین محمود کرمانی وزیر شاه ابواسحاق. حافظ با او دوستی نزدیک داشت و این شعر زیبا را به نام او زده است.
خوانش فریدون فرح اندوز:
خوانش محسن لیله کوهی:
ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی
از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزیچو گل گر خرده‌ای داری خدا را صرف عشرت کن
که قارون را غلط‌ها داد سودای زراندوزیز جام گل دگر بلبل چنان مست می لعل است
که زد بر چرخ فیروزه صفیر تخت فیروزیبه صحرا رو که از دامن غبار غم بیفشانی
به گلزار آی کز بلبل غزل گفتن بیاموزیچو امکان خلود ای دل در این فیروزه ایوان نیست
مجال عیش فرصت دان به فیروزی و بهروزیطریق کام بخشی چیست ترک کام خود کردن
کلاه سروری آن است کز این ترک بردوزیسخن در پرده می‌گویم چو گل از غنچه بیرون آی
که بیش از پنج روزی نیست حکم میر نوروزیندانم نوحه قمری به طرف جویباران چیست
مگر او نیز همچون من غمی دارد شبانروزیمیای دارم چو جان صافی و صوفی می‌کند عیبش
خدایا هیچ عاقل را مبادا بخت بد روزیجدا شد یار شیرینت کنون تنها نشین ای شمع
که حکم آسمان این است اگر سازی و گر سوزیبه عجب علم نتوان شد ز اسباب طرب محروم
بیا ساقی که جاهل را هنی تر می‌رسد روزیمی اندر مجلس آصف به نوروز جلالی نوش
که بخشد جرعه جامت جهان را ساز نوروزینه حافظ می‌کند تنها دعای خواجه تورانشاه
ز مدح آصفی خواهد جهان عیدی و نوروزیجنابش پارسایان راست محراب دل و دیده
جبینش صبح خیزان راست روز فتح و فیروزی
برخیز که می‌رود زمستان
بگشای در سرای بستاننارنج و بنفشه بر طبق نه
منقل بگذار در شبستانوین پرده بگوی تا به یک بار
زحمت ببرد ز پیش ایوانبرخیز که باد صبح نوروز
در باغچه می‌کند گل افشانخاموشی بلبلان مشتاق
در موسم گل ندارد امکانآواز دهل نهان نماند
در زیر گلیم و عشق پنهانبوی گل بامداد نوروز
و آواز خوش هزاردستانبس جامه فروخته‌ست و دستار
بس خانه که سوخته‌ست و دکانما را سر دوست بر کنار است
آنک سر دشمنان و سندانچشمی که به دوست برکند دوست
بر هم ننهد ز تیربارانسعدی چو به میوه می‌رسد دست
سهل است جفای بوستانبان
(سعدی)
چون ابر به نوروز رخ لاله بشست
برخیز و به جام باده کن عزم درست
کاین سبزه که امروز تماشاگه توست
فردا همه از خاک تو برخواهد رست
خیام
چون لاله به نوروز قدح گیر به دست
با لاله‌رخی اگر تو را فرصت هست
می نوش به خرمی که این چرخ کهن
ناگاه تو را چو خاک گرداند پست
خیام
صبا به تهنیتِ پیرِ می فروش آمد
که موسمِ طرب و عیش و ناز و نوش آمدهوا مسیح نفس گشت و باد نافه گشای
درخت سبز شد و مرغ در خروش آمدتنورِ لاله چنان برفروخت بادِ بهار
که غنچه غرقِ عرق گشت و گل به جوش آمدبه گوشِ هوش نیوش از من و به عشرت کوش
که این سخن سحر از هاتفم به گوش آمدز فکرِ تفرقه بازآی تا شوی مجموع
به حکمِ آن که چو شد اهرمن سروش آمدز مرغِ صبح ندانم که سوسن آزاد
چه گوش کرد؟ که با ده زبان خموش آمدچه جایِ صحبتِ نامحرم است مجلسِ انس؟
سرِ پیاله بپوشان که خرقه‌پوش آمدز خانقاه به میخانه می‌رود حافظ
مگر ز مستیِ زهدِ ریا به هوش آمد
رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
وظیفه گر برسد، مصرفش گُل است و نَبیدصَفیرِ مرغ برآمد، بَطِ شراب کجاست؟
فَغان فتاد به بلبل، نقابِ گُل که کشید؟ز میوه‌های بهشتی چه ذوق دریابد
هر آن که سیبِ زَنَخدانِ شاهدی نَگَزیدمَکُن ز غُصه شکایت که در طریقِ طلب
به راحتی نرسید آن که زحمتی نکشیدز رویِ ساقی مَه وَش گلی بچین امروز
که گِردِ عارضِ بُستان خطِ بنفشه دمیدچُنان کرشمهٔ ساقی دلم ز دست بِبُرد
که با کسی دِگَرَم نیست برگِ گفت و شَنیدمن این مُرَقَّعِ رنگین چو گُل، بخواهم سوخت
که پیرِ باده فروشش به جُرعه‌ای نخریدبهار می‌گذرد دادگسترا دریاب
که رفت موسم و حافظ هنوز مِی نچشید
نفسِ بادِ صبا مُشک‌فشان خواهد شد
عالَمِ پیر دگرباره جوان خواهد شدارغوان جامِ عقیقی به سمن خواهد داد
چشمِ نرگس به شقایق نگران خواهد شداین تَطاول که کشید از غمِ هجران بلبل
تا سراپردهٔ گل نعره‌زنان خواهد شدگر ز مسجد به خرابات شدم خرده مگیر
مجلس وعظ دراز است و زمان خواهد شدای دل ار عشرتِ امروز به فردا فکنی
مایهٔ نقدِ بقا را که ضِمان خواهد شد؟ماه شعبان مَنِه از دست قدح، کاین خورشید
از نظر تا شبِ عیدِ رمضان خواهد شدگل عزیز است غنیمت شِمُریدَش صحبت
که به باغ آمد از این راه و از آن خواهد شدمطربا مجلسِ انس است غزل خوان و سرود
چند گویی که چنین رفت و چنان خواهد شد؟حافظ از بهر تو آمد سویِ اقلیمِ وجود
قدمی نِه به وداعش که روان خواهد شد
نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
که بسی گُل بدمد باز و تو در گِل باشیمن نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش
که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشیچنگ در پرده همین می‌دهدت پند ولی
وعظت آن گاه کند سود که قابل باشیدر چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است
حیف باشد که ز کار همه غافل باشینقد عمرت ببرد غصه دنیا به گزاف
گر شب و روز در این قصه مشکل باشیگرچه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست
رفتن آسان بود ار واقف منزل باشیحافظا گر مدد از بخت بلندت باشد
صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی
بهاری داری ازوی بر خور امروز
که هر فصلی نخواهد بود نوروزگلی کو را نبوید آدمی زاد
چو هنگام خزان آید برد باد
خسرو و شیرین نظامی
بهارِ عمر خواه ای دل، وگرنه این چمن هر سال
چو نسرین صد گل آرد بار و چون بلبل هِزار آرد
مجلسِ اُنس و بهار و بحثِ شعر اندر میان
نَستَدَن جامِ مِی از جانان گران جانی بُوَد
ذخیره‌ای بنه از رنگ و بوی فصل بهار
که می‌رسند ز پی رهزنان بهمن و دی
حافظ
خوش آمد گُل وز آن خوشتر نباشد
که در دستت به جز ساغر نباشدزمانِ خوشدلی دریاب و دُر یاب
که دایم در صدف گوهر نباشدغنیمت دان و مِی خور در گلستان
که گُل تا هفتهٔ دیگر نباشد
حافظ
برآمد باد صبح و بوی نوروز
به کام دوستان و بخت پیروزمبارک بادت این سال و همه سال
همایون بادت این روز و همه روزچو آتش در درخت افکند گلنار
دگر منقل منه آتش میفروزچو نرگس چشم بخت از خواب برخاست
حسد گو دشمنان را دیده بردوزبهاری خرم است ای گل کجایی
که بینی بلبلان را ناله و سوزجهان بی ما بسی بوده‌ست و باشد
برادر جز نکونامی میندوزنکویی کن که دولت بینی از بخت
مبر فرمان بدگوی بدآموزمنه دل بر سرای عمر سعدی
که بر گنبد نخواهد ماند این گوز (١)دریغا عیش اگر مرگش نبودی
دریغ آهو اگر بگذاشتی یوز
سعدی
۱. گردکان را گویند، و معرب آن جوزاست. (لغتنامه دهخدا)
به عزمِ توبه سحر گفتم استخاره کُنَم
بهارِ توبه شِکَن می‌رسد چه چاره کُنَم؟سخن درست بگویم نمی‌توانم دید
که مِی خورند حریفان و من نِظاره کنمچو غنچه با لبِ خندان به یادِ مجلسِ شاه
پیاله گیرم و از شوق، جامه پاره کنمبه دورِ لاله دِماغِ مرا عِلاج کنید
گر از میانهٔ بزمِ طَرَب کناره کنمز رویِ دوست مرا چون گلِ مراد شِکُفت
حوالهٔ سَرِ دشمن به سنگِ خاره کنمگدایِ میکده‌ام، لیک وقتِ مستی بین
که ناز بر فلک و حکم بر ستاره کنممرا که نیست رَه و رسمِ لقمه پرهیزی
چرا ملامتِ رندِ شرابخواره کنمبه تختِ گُل بنشانم بُتی چو سلطانی
ز سنبل و سَمَنش، سازِ طوق و یاره کنمز باده خوردن پنهان مَلول شد حافظ
به بانگِ بَربَط و نِی، رازَش آشکاره کنم
ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی
من نگویم چه کن ار اهل دلی خود تو بگویبوی یک‌رنگی از این نقش نمی‌آید خیز
دلق آلوده صوفی به می ناب بشویسفلهطبع است جهان، بر کَرَمَش تکیه مکن
ای جهان‌دیده، ثباتِ قدم از سفله مجویدو نصیحت کنمت بشنو و صد گنج ببر
از در عیش درآ و به ره عیب مپویشکر آن را که دگربار رسیدی به بهار
بیخ نیکی بنشان و ره تحقیق بجویروی جانان طلبی، آینه را قابل ساز
ور نه هرگز گل و نسرین ندمد ز آهن و رویگوش بگشای که بلبل به فغان می‌گوید
خواجه تقصیر مفرما گل توفیق ببویگفتی از حافظ ما بوی ریا می‌آید
آفرین بر نفست باد که خوش بردی بوی
بر چهرهٔ گل شبنم نوروز خوشست
در باغ و چمن روی دل افروز خوشست
از دی که گذشت هرچه گوئی خوش نیست
خوش باش و ز دی مگو که امروز خوشست
عطار نیشابوری
مولانای بلخی
اندر دل من مها دل‌افروز تویی
یاران هستند و لیک دلسوز تویی
شادند جهانیان به نوروز و به عید
عید من و نوروز من امروز تویی
ملک الشعرا بهار
رسید موکب نوروز و چشم فتنه غنود
درود باد بر این موکب خجسته، درود
به هرکه درنگری، شادیی پزد در دل
به هرچه برگذری، اندُهی کند بدرود
یکبار دگر نسیم نوروز وزید
دل‌ها به هوای روز نو باز تپید